Մութ սենյակ, որտեղ պատուհանի տակ հարմարված է մահճակալը,
իսկ մահճակալից աջ` բավականին մեծ սեղանիկ,
որի վրա կան մի քանի գրքեր, լամպ, բջջային հեռախոս, գրչատուփից քիչ հեռու գտնվող մատիտ
և ականջողեր:Սակյան այդ մութ սենյակումապրում է մի շատ լուսավոր մարդ, որը ունի երազաքներ
և ձգտում է հասնել դրանց:Հնչում է միայն անլռելի ժամացույցի ձայնը, որը երբեք չի դադարում և հիշեցնում
է, որ այս հեքիքթը ավարտվելու է:Եվ միայն մեկ լույսի աղբյուր, որտեղ նա գրում է իր
զգացածը:Նրա համար ժամանակը անվերջանալի է, իսկ ստեղծագործելու ժամանակը կարող է լինել
ցանկացած պահի, և նա չիլռի և անպայան կգրի իր սրտի խոսքերը:
Բայց հանկարծ ինչ-որ կանչող ձայն թույլ
է տալիս նրան քնել:Պատուհանից այն կողմ ավտոմեքենքներ են և բարձրահարկերից արծակվեղ
լույսը: Մութ սենյակում կենդանի շունչ լինելու մասին հիշեցնում է մայն ժամացույցի անլռելի
ձայնը, արձակվող լույսը և մեղմորոն հնչող տետրի և գրիչի դուետը:Այս գրքերով լի սնյակում կա
մի հայելի, որը երբեք չի խաբաում և նրան չի
հետեքրքրում, թե ինչ կմտածեն նրա մասին, իսկ դա մայն այն պարզ պարճառով, որ այն միայն
հայելի է:
Ավախ
մարեց լույսը և միայն անդադդար իր ներկայության մասին հիշեցնում է ժամացույցը իր անվերջանալի
ձայնով: Վաղը կրկին նոր օր կբացվի, սակայն անլռելի ժամացույց կրկին կհիշեցնի իր ներկայության
մասին, թե' վաղ, թե' մեկ շաբաթ անց, և թե' տարիներ անց:
Հեղինակ` Մանուկյան Դիանա
27.04.2012
27.04.2012
No comments:
Post a Comment